In the spotlight: Smile (2022)
De horrorfilm ‘Smile’ staat al een tijd op mijn kijklijstje op Netflix. En dit komt vooral door de geniale marketingcampagne die vooraf ging aan de release van deze film. In Amerika was het weekend voor de release een weekend met grote honkbalwedstrijden in de Major League Baseball. Paramount, het productiebedrijf van de film, zag dit als de perfecte kans voor een unieke marketingcampagne. En dan heb ik het niet over een trailer laten zien in de pauze van de wedstrijd of een groot reclamebord.
Tijdens de grote honkbalwedstrijden van dat weekend plaatsten ze acteurs direct achter de thuisplaat, recht in het zicht van de hoofdcamera. De acteurs keken recht in de camera met een ijzingwekkende grijns op hun gezicht, zonder enige reactie, terwijl de fans eromheen druk aan het feesten waren en opgingen in de sfeer van de wedstrijd. Omdat de acteurs een fluorescerend shirt droegen met de tekst ‘SMILE’ op de voorkant, vielen ze extra op. De huiveringwekkende actie werd snel opgemerkt en ging compleet viral, met wereldwijde berichtgeving op social media en het nieuws. De persoon die deze marketingcampagne bedacht heeft zou ik maar een flinke bonus geven.
Tekst gaat verder onder de video.
Eerst was ik van plan om de film alleen te kijken, maar toen ik de film ook nog eens zag verschijnen op lijstjes met ‘Engste horrorfilms op Netflix’ leek het me toch beter om mij er samen met mijn vriend aan te wagen. Hieronder lees je wat ik ervan vond.
Tekst gaat verder onder de video.
- Datum release (NL): 30 september 2022
- Datum gekeken: 30 maart 2024 (Netflix)
- Genre(s): Horror
- Geregisseerd door: Parker Finn
- Cast: o.a. Sosie Bacon, Caitlin Stasey, Kyle Gallner, Kal Penn, Robin Weigert, Gillian Zinser, Judy Reyes, Jessie Usher1
LET OP: Vanaf hier bevat deze blog spoilers! Verder lezen is geheel op eigen risico.
Dr. Rose Cotter is psychiater op de spoedafdeling psychiatrie in een ziekenhuis. Mede door haar jeugdtrauma leeft ze sterk mee met haar patiënten, die ernstige psychiatrische problemen hebben. Zo ook haar patiënt Laura, waarvan het gezicht met verontrustende doodsangst ineens omslaat in een blijvende huiveringwekkende grijns. En die grijns zal Rose niet snel vergeten.
Smileee
Gat. Ver. Damme. Een lachebek als ik houdt er niet zo van als we iets leuks als lachen een extra lading gaan geven. Zeker niet als die lading voortkomt uit een psychologische horrorfilm. Ik wist ook al zeker dat mijn vriend, met wie ik de film keek, dit tegen mij zou gaan gebruiken door focking creepy naar mij te gaan grijnzen tijdens en na de film. En zo geschiedde.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Onbeantwoorde vragen
Dat terzijde was het een prima filmpje voor de zaterdagavond! Het eerste shot in de film is een vrouw die met opengesperde ogen op bed ligt, meteen nadat ze zelfmoord heeft gepleegd. Dit maakt dat je meteen al op het puntje van je stoel, of in mijn geval loungebank, zit.
Met veel onbeantwoorde vragen in ons hoofd, schakelen we naar de spoedafdeling psychiatrie van een ziekenhuis. De gesprekken die de hoofdpersoon Dr. Rose Cotter heeft met haar patiënten, zorgen ervoor dat je meteen een gevoel krijgt van een naderend onheil.
Knap staaltje acteerwerk
Het overtuigende acteerwerk van Caitlin Stasey, die de rol van Laura Weaver speelt, gaat door merg en been. Je ziet de doodsangst in haar ogen, terwijl Rose probeert te zoeken naar een rationele verklaring voor de angstaanjagende waarnemingen die Laura beschrijft. Tot Laura’s doodsangst omslaat in een huiveringwekkende grijns. Zelfs wanneer Laura met een scherf haar eigen keel doorsnijdt in de vorm van een smiley, blijft ze Rose strak grijnzend aankijken.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Angstaanjagend onnatuurlijk
Niet alleen de gruwelijke zelfmoordbeelden maakten dat tijdens de film je nekharen overeind gingen staan. Ook de goed getimede jumpscares, die je echt niet zag aankomen, werkten goed op de zenuwen. Daarnaast probeert de entiteit, die Rose teistert, een menselijke vorm aan te nemen in de vorm van Rose haar vrienden, familie en kennissen. Dit terwijl de onmenselijke details je een zodanig onheilspellend gevoel geven, dat je weet dat er iets niet klopt. Een angstaanjagend voorbeelden is de scène met de eigen therapeut van Rose, die haar heeft behandeld voor het trauma van de zelfmoord van haar moeder. De therapeut komt bij Rose thuis langs om te kijken of het wel goed met haar gaat. Wanneer de telefoon van Rose overgaat, hoort ze aan de andere kant van de lijn haar eigen therapeut die vraagt hoe het met haar is. Op dat momemt weet ze dat de therapeut die bij haar op de bank zit niet die persoon is. Hierna staat de entiteit, nog steeds vermomd als de therapeut van Rose, op en loopt heel onmenselijk kalm en snel over de rand van de bank naar Rose toe om haar vast te grijpen. Heel creepy.
Toch voorspelbaar
Maar wegen deze enge momenten en jumpscares op tegen de voorspelbaarheid van de film? Dat helaas niet. Toen het neefje van Rose de doos met zijn verjaardagscadeau kreeg aangereikt, riep ik meteen dat de vermiste kat van Rose hier dood in zou liggen. Toen bleek dat één van de agenten op de zaak van Laura Weaver (de patiënt van Rose die zelfmoord pleegde) de ex van Rose was, was het ook meteen duidelijk dat hij een grote rol ging spelen in haar verhaal. Dit gaf de makers namelijk meteen extra speelruimte. Zo kan een politieagent blijkbaar zo een geheime ontmoeting regelen met een lotgenoot in de gevangenis. En kan een agent vanaf een laptop op de bank easy peasy bij gegevens van eerdere (zelf)moorden om zo een patroon te ontdekken.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Valse hoop geven = vragen om problemen
En dat hele ‘Ik vraag mijn ex-vriend maar om hulp’ werd na de ontdekking van dat patroon helemaal problematisch. De entiteit die Rose teistert, wordt namelijk doorgegeven op de getuige van een gruwelijke (zelf)moord, nu die entiteit zich vastklamt aan een zwaar trauma. De conclusie is dus snel getrokken. Je kunt er het beste voor zorgen dat je geen mensen om je heen hebt, zodat je ook geen potentiële getuigen hebt. Dan moet je dus niet iemand zoals je ex-vriend gaan vragen om hulp, die je al jaren niet hebt gezien en gesproken, die je valse hoop geeft op een hernieuwing van een verbroken relatie en die daarom geen ogenblik van je zijde wil wijken. En dan ook nog eens een ex-vriend die politieagent is, met de middelen om bijvoorbeeld een telefoon te tracken. Eerst belt Rose haar ex op om hem te zeggen dat ze zich gaat afzonderen om geen risico te lopen op het doorgeven van de ‘vloek’. Vervolgens doet ze geen enkele moeite om in ieder geval haar telefoon niet mee te nemen naar de locatie waar ze zich wil afzonderen. Nog los van het feit dat de locatie waar Rose heen gaat ontzettend voor de hand ligt. Dit was namelijk haar ouderlijk huis in the middle of nowhere, waar haar moeder zelfmoord heeft gepleegd en die sindsdien leeg staat.
Teleurstellend einde
Het einde was helaas even voorspelbaar en teleurstellend. Vooral het feit dat de ex van Rose haar probeerde te redden, terwijl hij wist dat er een getuige nodig was van een (zelf)moord om de ‘vloek’ door te geven. Is hij echt zo achterlijk om de plek waar Rose zich aan het verschuilen was voor eventuele getuigen binnen te gaan? Het enige dat de pijn op het einde nog een beetje verzacht, is dat het verhaal slecht afloopt en een open einde heeft. Ik heb immers een hekel aan horrorfilms die goed aflopen. Als ik een film met een cheesy goed einde wil zien, dan kijk ik wel een kerstfilm. En een open einde brengt veel onbeantwoorde vragen met zich mee. Die naweeën, samen met de creepy beelden, zorgen ervoor dat je die nacht net iete minder lekker slaapt.
Al met al een lekkere wegkijker op de zaterdagavond voor een filmavondje met je boy- of girlfriend of je vrienden. Maar naar mijn mening is de marketingcampagne beter gelukt dan de film zelf.
- IMDB, Smile, 2022, https://www.imdb.com/ (laatst geraadpleegd op 25 mei 2024). ↩︎
